Barcelona, 23/01/16
·
Tornar-hi / Volver Català SOBRE LA CONDICIÓ MÈDICA O NO MÈDICA Sembla cosa cada cop més general que la màxima autoritat sanitària ja no és metge. Ara vull veure si ens convé que sigui així. A Menorca, el gerent Antoni Gómez Arbona sí que és metge, i és metge amb prou experiència assistencial i política. Trobo que la gestió que fa dels recursos sanitaris menorquins és prou raonable i efectiva, però encara ha de millorar quant a continuar desfent el mal que van fer les retallades populars, i ha de millorar també la comunicació amb pacients i professionals. Raonable i efectiva també ha estat la seva gestió anterior, feta amb col·laboradors ara diferents, ara els mateixos. És clar que tot es pot millorar, i segur que serà millor si en parleu serenament i sense importar la samarreta. El gerent anterior, Manuel Yebra, no és metge però això no obstant va fer una gestió prou raonable i efectiva, prudent i dialogada, la qual cosa indica que la condició mèdica no és tan necessària com d'entrada sembla quant a la gestió dels recursos sanitaris. L'anterior, José Luis Gallego, sí que és metge però això no obstant va fer una pèssima gestió dels recursos sanitaris, materials i humans, i encara en són evidentes les conseqüències. I això indica que la condició mèdica no és cap garantia quant a la gestió dels recursos sanitaris. Una altra diferència important entre aquest gerent i els dos posteriors és que Gallego va haver de sortir de mala manera, però això no obstant el van amagar en un càrrec llunyà i li pagaven un bon sou. Yebra i Gómez Arbona, en canvi, en acabar la gestió van quedar-se a casa. Aquest fet n'és prou eloqüent. També és un fet eloqüent que Yebra i Gallego van fer polítiques diferents, amb una actitud diferent, encara que duien la mateixa samarreta política, mentre que Gómez Arbona duia, i continua que duu, samarreta de color contrari. I això indica que el color de la samarreta no és allò que determina la qualitat de la feina que s'ha de fer. El que sí en determina la qualitat és la formació i experiència en gestió de recursos públics, i en particular les condicions personals, competències i habilitats que el gestor tingui i vulgui exercitar, i fins i tot potenciar. A Espanya hi va haver ministres de Sanitat amb formació en medicina i sense. L'últim, Alfonso Alonso, és un exemple ben pruriginós: no és metge sinó llicenciat en filologia romànica i en dret, i va acabar la seva feina como a gestor dels recursos sanitaris espanyols sense que li hàgim pogut veure gaire competència o habilitat. Però sí que vam veure que les vacunes que va prometre per al 2016, contra el pneumococ i contra la varicel·la, encara no han arribat als ambulatoris, i el 2016 ja està ben començat. Fins i tot hi ha problemes de subministrament de les vacunes habituals. A Catalunya, el nou conseller de Sanitat, Antoni Comín, tampoc no és metge sinó llicenciat en filosofia i ciències polítiques, i no té cap experiència en gestió de recursos sanitaris. És curiós observar que té experiència com a col·laborador d'un cristianisme definit com a renovador, i del suplement per a Catalunya del diari El Mundo, que és prou conegut com a pròxim al Partit Popular i crític amb el catalanisme. L'anterior conseller, Boi Ruiz, sí que és metge i amb prou experiència assistencial i de gestió de recursos sanitaris, però això no obstant serà recordat com l'artífex de les retallades, que van demostrar-se inútils, i de les privatitzacions a petita i a gran escala. Encara no sé si va marxar per la porta del darrera o per la porta giratòria. Entre 2010 i 2015, temps de Boi Ruiz, l'Institut Català de la Salut va acomiadar 890 metges i 1034 infermeres de plantilla, i 1646 infermeres i metges interins (i altres 2240 treballadors). No és qüestió de títols, sinó de persones. Amb aquests exemples es pot veure clarament que la bona gestió dels recursos sanitaris públics no depèn de la condició mèdica o no mèdica, ni del color de la samarreta que el gestor dugui posada, sinó que depèn de la qualitat de la persona, de les competències i habilitats personals, de la formació i experiència. Hem de tenir present aquestes idees, en particular en aquests temps força convulsos que ens veiem obligats a viure a causa dels polítics, ara bones persones, ara males persones. // A la premsa: html - pdf N'heu de parlar, perquè no és la samarreta allò que us dona la raó, ni és la samarreta equivocada allò que us la treu. Articles publicats des del març de 2013 a la premsa, en català / en castellano Castellano SOBRE LA CONDICIÓN MÉDICA O NO MÉDICA Parece cada vez más general que la máxima autoridad sanitaria ya no es médico. Ahora quiero ver si nos conviene que sea así. En Menorca, el gerente Antoni Gómez Arbona sí que es médico, y con experiencia asistencial y política. Su gestión de los recursos sanitarios es razonable y efectiva, pero aún debe mejorar en cuanto a continuar deshaciendo el daño que hicieron los recortes populares, y debe mejorar también en cuanto a la comunicación con pacientes y profesionales. El gerente anterior, Manuel Yebra, no es médico pero, no obstante, hizo una gestió razonable y efectiva, prudente y dialogada, lo cual indica que la condición médica no es tan necesaria como de entrada parece en cuanto a la gestión de los recursos sanitarios. El anterior, José Luis Gallego, sí que es médico pero, no obstante, hizo una gestión pésima de los recursos sanitarios, materiales y humanos, y aún són evidentes sus negativas consecuencias. Y esto indica que la condición médica no es una garantía en cuanto a la gestión sanitaria. Otra diferencia importante entre este gerente y los dos posteriores es que Gallego tuvo que irse de mala manera pero, no obstante, lo escondieron en un cargo alejado y le pagaban un buen sueldo. Yebra y Gómez Arbona, en cambio, al acabar la gestión se quedaron en casa. Esto hecho es por sí mismo elocuente. También es un hecho elocuente que Yebra y Gallego hicieron políticas diferentes, con una actitud diferente, aunque llevaban la misma camiseta política, mientras que Gómez Arbona lleva camiseta de color contrario. Y esto indica que el color de la camiseta no determina la calidad del trabajo que se deba hacer. Lo que sí determina la calidad de la labor a realizar es la formación y experiencia en gestión de recursos públicos, y en particular las condiciones personales, competencias y habilidades que el gestor tenga y quiera ejercitar, e incluso potenciar. En España hubo ministros de Sanidad con formación médica y sin ella. El último, Alfonso Alonso, es un ejemplo urticante: no es médico sino licenciado en filología románica y en derecho, y terminó su gestión como responsable de los recursos sanitarios españoles sin que le hayamos podido ver competencia o habilidad alguna. Pero sí que pudimos ver que las vacunas que prometió para 2016, contra el neumococo y contra la varicela, todavía no han llegado a los centros públicos de salud, y el 2016 ya está bien comenzado. Incluso hay problemas de suministro de las vacunas habituales. En Cataluña, el nuevo consejero de Sanidad, Antoni Comín, tampoco es médico, sino que es licenciado en filosofia y ciencias políticas, y no tiene ninguna experiencia en gestión de recursos sanitarios. Es curioso observar que tiene experiencia como colaborador de un cristianismo definido como renovador, y del suplemento para Cataluña del diario El Mundo, que es conocido como próximo al Partido Popular y crítico con el catalanismo. El consejero anterior, Boi Ruiz, sí que es médico y con experiencia asistencial y de gestió de recursos sanitarios pero, no obstante, será recordado como el artífice de los recortes en sanidad, que se demostraron inútiles, y de las privatizaciones a pequeña y gran escala. No sé si sale por la puerta de atrás o por la llamada puerta giratoria. Con estos ejemplos se puede ver claramente que la buena gestión de los recursos sanitarios públicos no depende de la condición médica o no médica, ni del color de la camiseta, sino que depende de la calidad de la persona, de sus competencias y habiliades, de su formación y experiencia. Debemos tener presente estas ideas, en particular en estos tiempos convulsos que nos vemos obligados a vivir a causa de los políticos, a veces buenas personas, a veces malas personas. Tienen que hablar y ponerse de acuerdo, porque no es la camiseta lo que da la razón, ni es la camiseta equivocada lo que la quita. Complementario: El arte de la mentira política «Hace más de 300 años que los intelectuales británicos demostraron la utilidad de la mentira en la vida pública. La apelación al embuste como medio de obtener el poder, o de vengarse por ser desalojado de él, no es empero un privilegio exclusivo de los políticos. Compiten frecuentemente con ellos periodistas, tertulianos, blogueros y demás familia, contribuyendo todos a una confusión ceremonial que permite a los más avispados presentarse como los arúspices capaces de desentrañar las verdades emboscadas entre la verbosidad de unos y otros.» (...) «The illegal we do immediatly; the unconstitutional takes a little longer.» Henry Kissinger Redactar o corregir textos, en català / en castellano Paulo Bello / Alicia Bello Hemeroteca: el BelloCat del [07/01/16] 2015: [24/12/15] [10/12/15] [22/11/15] [08/11/15] [29/10/15] [15/10/15] [28/09/15] [25/09/15] [17/09/15] [11/09/15] [01/09/15] [06-20/08/15] [31/07/15] [23/07/15] [10/07/15] [25/06/15] [11/06/15] [30/05/15] [23/05/15] [15/05/15] [02/05/15] [23/04/15] [05/04/15] [02/04/15] [21/03/15] [07/03/15] [20/02/15] [07/02/15] [24/01/15] [14/01/15] [10/01/15] |
Diseño: Jorge Franganillo |