Barcelona, 29/10/15 - Tornar-hi / Volver RECORDATORI SOBRE QUECS I QUEQUESA Dijous passat, 22 d'octubre, ha estat el Dia Internacional de la Tartamudesa. La data va passar sense gaire repercussió mediàtica, tot i que la tartamudesa té forta repercussió en les persones que la presenten, sobre tot infants. Se'n diu quequesa, tartamudesa o disfèmia, i cal diferenciar-la de la situació, normal i transitòria, que presenten molts nens i nenes durant el temps en què comencen a parlar mitjançant estructures de dos o més paraules. La tartamudesa, diguem-ne vertadera, és un problema que afecta un 5% d'infants preescolars, però el fet que hi hagi tan sols un 0,75% d'adults afectats indica que la tendència general és cap a la superació del trastorn. Aquesta superació, però, és força més probable i més completa quan el nen quec (o tartamut) és reconegut com a tal de manera precoç, i de manera igualment precoç rep diagnòstic i tractament. N'hi ha més nens que nenes, i les nenes solen evolucionar millor, abans. Uns i altres solen començar la quequesa entre els 25 i els 41 mesos d'edat. Jo recordo que durant els meus anys d'escola hi teníem un company quec, i recordo el patiment que amagaba quan havia de parlar, quan volia xerrar i explicar alguna cosa, i els esforços que feia per sortir-se'n, i que no se'n sortia. Fàcil és entendre les dificultats de comunicació que pot presentar el nen o l'adolescent tartamut, i fàcil és imaginar també que aquestes dificultats poden dur-lo, tal com passa, a una frustració que després es fa incomunicació perquè evitarà de parlar per evitar la frustració de no poder-lo fer com ho fan els amics. No s'ha d'obligar el pacient a repetir les paraules mal dites ni exposar-lo deliberadament a la situació en què tartamudeja més, perquè això fa més intens el patiment i més profunda la frustració. I no li representa cap benefici. Recordo que aquell company, un noi alt i corpulent, bon esportista, mirava sempre de cantar en les reunions socials, perquè en cantar no quequejava. Aquesta n'és una curiosa característica. Efectivament, qui tartamudeja sol cantar força bé, i sol parlar força bé quan es tracta d'un xiuxiueig, o de lectura en veu alta o en grup, o de parlar tot sol i en solitud. Són misteris d'aquesta situació l'origen de la qual continua que és un misteri. La ciència coneix la quequesa des de l'Antiguitat, però encara no sap del cert a què és deu. Se suposa que resulta d'una combinació de causes en la qual hi ha la genètica i diversos factors socials, psicològics i biològics, però no hi ha, en la majoria dels casos, un fet psicològic o biològic que sembli causa o desencadenant de la tartamudesa. Tampoc no hi ha un perfil psicològic propi dels nens o nenes que pateixen tartamudesa. Comparats amb els nens normals, gairebé tots els quecs són iguals en intel·ligència i en desenvolupament. S'ha d'admetre, però, que n'hi ha uns pocs en els quals s'observa un esperit perfeccionista i una certa susceptibilitat emocional, però que no en són causa sinó consequència. Una altra característica de la disfèmia són les notables diferències que hi ha en la intensitat del problema, i en la percepció que se'n té. És a dir, és possible que un nen amb una quequesa intensa i realment problemàtica no pateixi gaire, i assoleixi un nivell de comunicació adequat per al seu desenvolupament. I també és possible que un nen amb una quequesa lleugera presenti un nivell important d'angoixa i de posterior frustració i, per tant, que tingui problemes de comunicació i de desenvolupament. Cal recordar i tenir ben present que el nen quec necessita ajuda perquè pateix. No ho fa a posta. Cal tenir-li paciència i deixar que acabi de parlar, sense posar-li presses ni exigir-le de parlar millor o de repetir les paraules. I no s'ha de perdre el temps, sinó consultar ben aviat.- (publicat a la premsa: html - pdf) Bibliografia Sangorrín, J. Disfemia o tartamudez. Rev Neurol 2005; 41 (Supl 1): S43-S46. Manaut-Gil E. Tartamudez del desarrollo y tartamudez adquirida. Semejanzas y diferencias. Rev Neurol 2005; 40 (10): 587-594. John Hopkins medicine. What is stuttering? Fundación española de la tartamudez Fundación americana de la tartamudez The stuttering foundation Versión en castellano SOBRE LOS NIÑOS TARTAMUDOS El pasado jueves 22 de octubre fue el Día Internacional de la Tartamudez. La fecha pasó sin mucha repercusión mediática pese a que la tartamudez tiene mucha repercusión en las personas que la presentan, sobre todo en los niños. Tartamudez o disfemia, cabe diferenciarla de la disfluencia, que es la situación, normal y transitoria, que presentan muchos niños y niñas durante el tiempo en que comienzan a hablar mediante estructuras de dos o más palabras. La tartamudez, digamos verdadera, es un problema que afecta a un 5% de niños preescolares, pero el hecho de que haya sólo un 0,75% de adultos afectados indica que la tendencia general es hacia la superación del trastorno. Esta superación es mucho más probable y más completa cuando el niño tartamudo es reconocido como tal de manera precoz, y de manera igualmente precoz recibe diagnóstico y tratamiento. Hay más niños que niñas, y las niñas suelen evolucionar mejor. Unos y otros suelen comenzar la tartamudez entre los 25 y los 41 meses de edad. Yo recuerdo que durante mis años escolares teníamos un compañero tartamudo, y recuerdo el sufrimiento que escondía cuando tenía que hablar, cuando quería hablar y contar alguna cosa, y los esfuerzos que hacía para hacerlo bien, y que no lo conseguía. Fácil es entender entonces las dificultades de comunicación que puede presentar el niño o adolescente tartamudo, y fácil es imaginar que estas dificultades pueden llevarlo, tal como pasa, a una frustración que después se hace incomunicación perque evitará hablar para evitar la frustración de no poderlo hacer tal como sus amigos. No se debe obligar al paciente a repetir las palabras mal dichas ni exponerlo deliberadamente a la situación en que tartamudea más, porque esto hace más intenso el sufrimiento y más profunda la frustración. Y no le representa ningún beneficio. Recuerdo que aquel compañero, un chico alto y corpulento, buen deportista, siempre trataba de cantar en las reuniones socials, porque al cantar no tartamudeaba. Esta es una curiosa característica de la tartamudez. Efectivamente, quien tartamudea suele cantar bastante bien, y suele hablar bastante bien cuando se trata de susurros o de lectura en voz alta y en grupo, o de hablar solo y en soledad. Son misterios de esta situación cuyo origen continúa que es un misterio. La ciencia conoce la tartamudez desde la Antigüedad, pero aún no sabe con certeza a qué se debe. Se supone que resulta de una combinación de causas en la cual están la genética y diversos factores sociales, psicológicos y biológicos, pero en la mayoría de los casos no se observa un hecho psicológico o biológico que parezca causa o desencadenante de la tartamudez. Tampoco hay un perfil psicológico propio de los niños o las niñas que sufren tartamudez. Comparados con los niños normales, casi todos los tartamudos son iguales en inteligencia y desarrollo. Pero se debe admitir que hay unos pocos en los que se observa un espíritu perfeccionista y una cierta susceptibilidad emocional, pero que no parecen causa sino consecuencia. Otra característica de la disfemia son las notables diferencias que hay en cuanto a la intensidad del problema y a la percepción que se tiene de él. Es decir, es posible que un niño con una tartamudez intensa y realmente problemática no sufra mucho y consiga un nivel de comunicación adecuada para su desarrollo. Y también es posible que un niño con una tartamudez ligera presente un nivel importante de angustia y de posterior frustración y, por tanto, que tenga problemas de comunicación y de desarrollo. Hay que recordar y tener bien presente que el niño tartamudo necesita ayuda porque sufre. No lo hace a propósito. Hay que tenerle paciencia y dejar que acabe de hablar, sin apurarlo ni exigirle que hable mejor o que repita las palabras. Y no se debe perder tiempo, sino consultar pronto.- La tartamudez no es por causa de un problema psicopatológico, sino que son psicopatológicas sus consecuencias. La quequesa no és per causa d'un problema psicopatològic, sinó que en són psicopatològiques les conseqüències. Publicats des del març de 2013 a la premsa, en català / en castellano Redactar o corregir textos, en català / en castellano Paulo Bello / Alicia Bello Hemeroteca: el BelloCat del [15/10/15] [28/09/15] [25/09/15] [17/09/15] [11/09/15] [01/09/15] [06-20/08/15] [31/07/15] [23/07/15] [10/07/15] [25/06/15] [11/06/15] [30/05/15] [23/05/15] [15/05/15] [02/05/15] [23/04/15] [05/04/15] [02/04/15] [21/03/15] [07/03/15] [20/02/15] [07/02/15] [24/01/15] [14/01/15] [10/01/15] |
Diseño: Jorge Franganillo |