Barcelona, 22/11/15 · Tornar-hi / Volver A PARÍS NO EN VA MORIR CAP NI UN Lamento les morts de París, deixo expressa constància. I també lamento que el Dia Universal de la Infància, divendres 20/11, just una setmana després dels atemptats, no hi hagi despertat tant d'interès. Als atemptats de París no en va morir cap ni un, de nen. Si n'hi hagués mort algú segurament que se n'hauria parlat més, de la infància i del seu dia. Sembla que fos necessari que passin les coses perquè se'n parli, sembla que només hi ha això que surt a la tele. Que sàpiga, cap nen va morir als atemptats de França, però és més que probable que més d'un nen morirà com a conseqüència de les bombes franceses que avions francesos llancen més enllà de les fronteres franceses. Nens i nenes es quedaran sense pare o sense mare, quedaran sense casa, sense escola, sense el gairebé res que tenien. No em digueu que les bombes només cauen sobre objectius militars o paramilitars, perquè la majoria de les víctimes són civils, persones innocents de tota edat i condició que ni tan sols no van tenir l'oportunitat d'anar-se'n com a refugiats. La mort de nens als atemptats de París hauria commogut encara més la població, però la població no sembla pas commoguda pels nens que patiran, i que moriran, a conseqüència de les bombes. Ni semblen gaire preocupats pels nens que van morir tot intentant passar el Mediterrani en vaixels de mala fusta. Segons xifres oficials, durant aquest any 2015 i només fins al 14 de setembre, 3.406 persones van morir a la mar quan intentaven salvar la pell, fugint dels territoris que ara, ves per on, França, Rússia i d'altres països s'entesten a bombardejar. I ara ja no deixaran entrar ningú a casa. D'aquests més de tres mil que van morir a la mar, hi ha un nombre indeterminat de nens i nenes, en general bebès. Per a ells també divendres era el Dia Universal de la Infància però, ves per on, no hi van arribar. Altres xifres oficials indiquen que l'epidèmia d'èbola va matar 11.299 persones, i aquí també hi ha un nombre indeterminats de nens i nenes. També per a ells era el Dia de la Infància, però aquí també, ves per on, no hi van arribar. França va explotar colònies en Àfrica, ara són una misèria de pobres, o un paradís per a rics. Lamento els fets de París, i no tan sols els atemptats. La reacció immediata, visceral i sanguínia, no sembla que busqui la justícia, sinó més aviat la venjança. França bombardeja sense ni tan sols embrutar-se les mans des d'abans dels atemptats. Esperava que aquells es quedarien tan tranquils? Ara que hi ha més violència, hi ha més bombes. És una espiral infinita de acció i reacció, violència i més violència. Esperen trobar la pau d'aquesta manera? Però vet aquí l'esperança. Es diu Núbia, i és una bebè sana i poderosa de poc més d'un mes d'edat. A Guinea va nàixer d'una mare infectada i malalta pel virus d'Èbola. La mare va morir uns dies després d'haver-la parit. I la bebè donaria positiu amb les proves de diagnòstic d'èbola. Contra tot pronòstic (però no pas contra tota esperança!), misteriosament, miraculosament, gràcies a l'acció infinita de gent anònima, Núbia es va curar: ja són dos proves que li donen negatiu, ja n'hi ha prou, i no té febre ni res. Sana i poderosa, és l'últim cas d'èbola del món. Amb ella sana, l'epidèmia d'èbola queda oficialment controlada, quina notícia més bona! Ara la petita Núbia viu amb el pare, no sé si tindrà alguna classe de protecció social, no sé si anirà a escola, la majoria dels seus germans també van morir d'èbola. Però igualment Núbia és l'esperança. A París, 129. Al Mediterrani, fins ara i només aquest any, 3.406. En Àfrica i només d'èbola, 11.299. Tots són innocents, són innocents per igual. Igual d'innocents i de persona. Ningú havia escollit el país on va nàixer ni havia fet cap mèrit per merèixer res. Però n'hi ha que moren a París, i n'hi ha que són devorats per les aigües inclements de la mar, o per la fúria inclement d'un virus llunyà. No és igual, no senyor, aquest és el missatge.- (Publicat a la premsa: html / pdf) A partir d'ara hi haurà més morts i més destrucció, més refugiats però menys acollits, més ofegats, res de justícia, res de concòrdia, res de raó, però Núbia és el símptoma de l'esperança. ··· A partir de ahora habrá más muertos y más destrucción, más refugiados pero menos acogidos, más ahogados, nada de justicia, nada de concordia, nada de razón, pero Nubia es el síntoma de la esperanza. EN PARÍS NO MURIÓ NINGÚN NIÑO Lamento las muertes de París, dejo expresa constancia. Y también lamento que el Día Universal de la Infancia (el pasado viernes 20/11, justo una semana después de los atentados) no despertara tanto interés. En los atentados de París no murió ningún niño. Si hubiera muerto alguno, seguramente que se habiese hablado más de la infancia y su día. Parece que es necesario que pasen coses para que se hable de ellas, parece que sólo existe aquéllo que sale en la tele. Que sepa, ningún niño murió en los atentados de Francia, pero es más que probable que más de un niño muera como consecuencia de las bombas francesas que aviones franceses descargan más allá de las fronteras francesas. Niños y niñas quedarán sin padre o sin madre, quedarán sin casa, sin escuela, sin el casi nada que tenían. Nadie me diga que las bombas sólo caen sobre objetivos militares o paramilitares, porque la mayoría de las víctimas son civiles, personas inocentes de toda edad y condición que ni tan sólo tienen la oportunidad de huir como refugiados. La muerte de niños en los atentados de París habría conmovido aún más a la población, pero la población no parece conmovida por los niños que sufrirán, y que morirán, a causa de las bombas. Ni parecen preocupados por los niños que murieron intentando atravesar el Mediterráneo en barcas impropias. Según cifras oficiales, durante este año 2015 y sólo hasta el 14 de septiembre, 3.406 personas murieron en el mar cuando intentaban salvarse escapando de los territorios que, precisamente, Francia, Rusia y otros países insisten ahora en bombardear. Y ahora ya no dejan entrar a nadie en casa. De estos más de tres mil que murieron en el mar, hay un número indeterminado de niños y de niñas, en general bebés. Para ellos también era el Día Universal de la Infancia pero, precisamente, no llegaron a tiempo. Otras cifras oficiales indican que la epidemia de ébola mató a 11.299 personas, y aquí también hay un número indeterminado de niños y de niñas. También para ellos era el Día de la Infancia, pero aquí tampoco llegarían a tiempo. Francia explotó colonias en África, i ahora son una miseria de pobres, o un paraíso para ricos. Lamento los hechos de París, y no sólo los atentados. La reacción inmediata, visceral y sanguínea, no parece que busque la justicia, de la que tan orgullosa está Europa, sino más bien la venganza. Francia bombardea sin siquiera ensuciarse las manos desde antes de los atentados. ¿Esperaba que aquéllos se quedarían tan tranquilos? Ahora que hay más violencia, hay más bombas. Es una espiral infinita de acción y reacción, violencia y más violencia. ¿Esperan encontrar la paz de esta manera? Pero he aquí la esperanza. Se llama Nubia, y es una bebé sana y poderosa de poco más de un mes de edad. En Guinea nació de una madre infectada y enferma por el virus del Ébola. La madre murió pocos días después del parto. Y la bebé daría positivo en las pruebas de diagnóstico del ébola. Contra todo pronóstico (¡pero no contra toda esperanza!), misteriosamente, milagrosamente, gracias a la acción infinita de gente anónima, Nubia se curó: ya son dos las pruebas que le dan negativo, y con esto ya es suficiente para considerarla curada de la enfermedad, y no tiene fiebre ni nada. Sana y poderosa, es el último caso de ébola del mundo. Con ella sana, la epidemia de ébola queda oficialmente controlada, ¡qué buena noticia! Ahora la pequeña Nubia vive con su padre, no sé si tendrá alguna clase de protección social, no sé si podrá ir al colegio, la mayoría de sus hermanos también murieron de ébola. Pero igualmente Nubia es la esperanza. En París, 129. En el mar Mediaterráneo, hasta ahora y sólo este año, 3.406. En África y sólo de ébola, 11.299. Todos son inocentes, son inocentes por igual. Igual de inocentes y de persona. Ninguno de ellos había elegido el país donde nacer, ni hizo mérito alguno para merecer nada. Pero los hay que mueren en París, y los hay que son devorados por las agües inclementes del mar, o por la furia inclemente de un virus lejano. No es igual, no señor, éste es el mensaje. Publicats des del març de 2013 a la premsa, en català / en castellano Redactar o corregir textos, en català / en castellano Paulo Bello / Alicia Bello Hemeroteca: el BelloCat del [08/11/15] [29/10/15] [15/10/15] [28/09/15] [25/09/15] [17/09/15] [11/09/15] [01/09/15] [06-20/08/15] [31/07/15] [23/07/15] [10/07/15] [25/06/15] [11/06/15] [30/05/15] [23/05/15] [15/05/15] [02/05/15] [23/04/15] [05/04/15] [02/04/15] [21/03/15] [07/03/15] [20/02/15] [07/02/15] [24/01/15] [14/01/15] [10/01/15] |
Diseño: Jorge Franganillo |