Barcelona, divendres 20 de febrer de 2015 ATREURE, I DESPRÉS RETENIR Menorca ha de millorar la capacitat d'atreure persones, i alhora ha de millorar la capacitat de retenir les persones que li interessen. Retenir la persona que interessa és cosa de tots, autoritats i comunitat, perquè si se'n va, ai!, tothom perd. Dic això perquè fa dues setmanes, el 5 de febrer, llegia en aquest periòdic que un grup de mares de Ciutadella va organitzar-se per demanar millores a la pediatria de Canal Salat perquè no troben prou espais a les agendes del dia. És una demanda prou justificada i prou comprensible. El dia següent hi vaig llegir que l'autoritat sanitària responia per justificar-se, amb un punt d'arrogància, i fer-nos creure que tot està prou bé i que aquelles mares estan equivocades. No vaig llegir cap explicació raonable ni fonamentada en la realitat, ni voluntat d'assumir cap responsabilitat. Veig amb tristesa que les coses no canvien gaire, que el polític continua que mira de justificar la pròpia incompetència intentant de demostrar que la víctima és en realitat el culpable. La veu oficial deia que ja hi va haver una convocatòria per tal de cobrir, amb un professional titulat, la vacant de pediatria de Canal Salat. Fóra bo de tenir present que era una convocatòria per cobrir la vacant amb caràcter interí, no pas definitiu, i que les bases de la convocatòria establien un període de prova de tres mesos, durant el qual qualsevol de les dues parts podia desfer el nomenament. També s'ha de tenir present que les bases i els requisits de la convocatòria no depenen de Menorca, sinó que són dictats de Palma. La convocatòria, del 20/5/14, diu clarament que la feina és per a la pediatria de l'ambulatori de Canal Salat. No diu res de l'hospital. Només va haver-hi dos candidats, efectivament, un dels quals, però, va quedar descartat perquè no va presentar la titulació requerida: aquest sóc jo. Però ha passat el que ha passat, i qui havia de quedar-s'hi vet aquí que va marxar. Tal vegada caldria preguntar-se per què, ja que no és la primera vegada que passa. Segurament n'hi haurà que han fet cosa perquè se'n vagi, i aquests en són culpables. I tal vegada n'hi haurà que no han fet prou perquè s'hi quedi. Sigui com sigui, tothom ha perdut. Retenir és igual de necessari que atreure, que convocar, que contractar. De res val fitxar algú si després ningú se n'ocupa, si ningú mira de retenir-lo, d'agafar-lo. Menorca mira d'atreure turistes, però no fa gaire per atreure i retenir les persones que realment necessita, siguin professionals, siguin d'altres Aquella convocatòria va aconseguir de convocar tan sols dos candidats, i només un de vàlid. Cal preguntar-se per què. Trobo que ha estat perquè no li van fer gaire difusió, tot i que «ancha es España», i perquè els requisits de currículum no s'adequaven a la realitat de Menorca ni a les necessitats específiques de la plaça per cobrir. És a dir, teòricament hi havia la voluntat oficial de contractar-ne un de bo i titulat, i tal vegada de tenir-ne un parell més a la borsa de feina, en reserva, però ha quedat a la vista que aquesta voluntat no més teòrica que real. És una tècnica coneguda: gestors i polítics fan per tal que es vegi que fan, però de fet es fa per tal que res es faci. Menorca necessita reflexionar i debatre sobre les persones que necessita per tal que tot li funcioni millor. I sobre tot ha de pensar de quina manera actuarà el conjunt de la comunitat per demanar, i aconseguir, allò que necessita. I de quina manera mirarà de retenir les persones que vulgui retenir. La força d'una comunitat és més poderosa que les pàl·lides forces de l'autoritat, i pot aconseguir allò que necessita. S'ha d'organitzar, és clar, i ha de saber que tot s'ha de fer amb les pròpies forces perquè res li caurà del cel. // Publicat a la premsa: [html] [pdf] La pròxima convocatòria ha de considerar la condició particular de Menorca i ha de valorar el tipus de feina que s'ha de fer. 05/02/15: Madres de Ciutadella se movilizan para pedir un servicio de pediatría «decente». Unas veinte mujeres presentan reclamaciones ante el IB-Salut denunciando la falta de recursos... (més) 06/02/15: El IB-Salut afirma que la demora media en pediatría en Ciutadella es de menos de un día. Recuerda que en caso de urgencia los niños menores de dos años pueden ser atendidos por pediatras... (més) Barcelona, viernes 20 de febrero de 2015 MILITARES, CLERO Y DICTADURAS He aquí un artículo necesario, escrito por Stephan Ruderer y publicado en el último número del Journal of Latinoamerican Studies / Cambridge University Press. Entre religión y política: El clero militar durante las dictaduras del siglo XX en Argentina y Chile Resumen Este artículo analiza la historia del clero militar y contrasta su papel al interior de las dictaduras argentina y chilena sobre la base de nuevas fuentes previamente inaccesibles. Se señala que, aparte de la orientación ideológica, dos factores más explican las disimilitudes de la influencia del clero militar sobre los dos regímenes: primeramente, la posición estructural que ocuparon los Vicariatos Militares entre la Iglesia y las fuerzas armadas y, en segundo lugar, las diferentes necesidades de legitimización de las dos dictaduras. El análisis provee información relevante para entender el papel público de la Iglesia Católica así como la violencia durante esos regímenes. Between religion and politics: The military clergy during the late twentieth-century dictatorships in Argentina and Chile Abstract This article analyses the history of the military clergy and contrasts its role in the Argentine and Chilean dictatorships on the basis of new, previously inaccessible sources. It is argued here that, in addition to its ideological orientation, two further factors explain differences in the influence of the military clergy on the two regimes: first, the structural position that the Military Vicariates occupied between the Church and the armed forces, and, second, the two dictatorships’ different needs for legitimisation. The analysis provides information relevant to understanding the public role of the Catholic Church and the dimensions of violence during the regimes. 4 de febrero: CINCUENTA y SIETE Sí, lo que fui que se suponía que llegara a ser, lo que fui por corazón y parentesco, lo que fui en los bailes de provincia, lo que fui para quienes me quisieron cuando niño, lo que fui, ¡ay Dios mío!, lo que sólo hoy sé que fui... ¡A qué distancia! No lo encuentro... ¡Era el tiempo en que celebraban mi cumpleaños! (...) Soy un evadido. Desde que nací, en mí me encerraron. Ah! Pero yo huí. Fernando Pessoa, poeta portugués (1888-1935) Publicats des del març de 2013 a la premsa, en català / en castellano Redactar o corregir textos, en català / en castellano Paulo Bello / Alicia Bello Hemeroteca: el BelloCat del [07/02/15] [24/01/15] [14/01/15] [10/01/15] |
Diseño: Jorge Franganillo |